Według definicji ikona (z greckiego εἰκών eikṓn 'obraz, podobieństwo’) jest religijnym dziełem sztuki, najczęściej obrazem, w kulturze wschodnich kościołów prawosławnych, orientalnych prawosławnych, rzymskokatolickich i niektórych wschodnich kościołów katolickich. Do najczęstszych tematów należą Chrystus, Maryja, święci i aniołowie.
Ikona – religijne dzieło sztuki
Chociaż szczególnie kojarzone z obrazami w stylu portretowym, koncentrującymi się na jednej lub dwóch głównych postaciach, termin ten obejmuje również większość obrazów religijnych w różnych mediach artystycznych produkowanych przez wschodnie chrześcijaństwo, w tym sceny narracyjne, zwykle z Biblii lub życia świętych (np. ikona św krzysztofa). Ikony mogą być również odlewane z metalu, rzeźbione w kamieniu, haftowane na tkaninie, malowane na drewnie, wykonane w mozaice lub fresku, drukowane na papierze lub metalu, itp. Wschodnia tradycja prawosławna utrzymuje, że produkcja obrazów chrześcijańskich sięga bardzo wczesnych dni chrześcijaństwa i że od tego czasu jest to tradycja ciągła. Współczesna akademicka historia sztuki uważa, że chociaż obrazy mogły istnieć wcześniej, tradycja może być prześledzona tylko do III wieku, a obrazy, które przetrwały ze sztuki wczesnochrześcijańskiej często znacznie różnią się od późniejszych. Ikony z późniejszych wieków mogą być powiązane, często ściśle, z wizerunkami z V wieku i później, choć niewiele z nich przetrwało.
Powszechne niszczenie obrazów miało miejsce podczas bizantyjskiego ikonoklazmu w latach 726-842, który na trwałe rozstrzygnął kwestię stosowności wizerunków. Od tego czasu ikony charakteryzują się dużą ciągłością stylu i tematyki, znacznie większą niż w ikonach kościoła zachodniego. Równocześnie następowały zmiany i rozwój.